|
دانلود تحقیق امداد کوهستان
همانطور که از اسم امداد در کوهستان مشخص است یک فعالیت امدادی در محیط کوهستان است که همین موضوع ایجاب می‌کند امدادگران از نظر توان جسمانی و ورزشی در حد مطلوبی بوده و با ورزش کوهنوردی نیز آشنا شوند
|
|
| دسته بندی | علوم انسانی |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 20 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 14 |
همانطور که از اسم امداد در کوهستان مشخص است یک فعالیت امدادی در محیط کوهستان است که همین موضوع ایجاب می‌کند امدادگران از نظر توان جسمانی و ورزشی در حد مطلوبی بوده و با ورزش کوهنوردی نیز آشنا شوند.
در اکثر ورزش‌ها به خصوص ورزش کوهنوردی اگر به طور مناسب و اصولی فعالیت نشود ممکن است فرد دچار آسیب‌های زیر شود :
الف : کشیدگی عضلات و رباط‌ها
ب: در رفتگی ، ضربدیدگی، شکستگی مفاصل و استخوان‌ها
ج: سستی و کوفتگی عضلات بدن پس از فعالیت بدنی شدید.
که بهتر است برای جلوگیری از این آسیب‌ها به دو اصل مهم توجه نمود.
- قبل از شروع فعالیت، بدن را کاملاً توسط نرمش کردن گرم نمائید.
- پس از اتمام فعالیت ورزشی سنگین، بدن را به آرامی خنگ کنید.
پوشاک و وسایل امداد و کوهستان از عوامل اصلی و اساسی در جهت بهبود کیفیت و نحوه انجام عملیات نجات می‌باشد. و طبق آمار موجود اکثر حوادث دلخراش کوهستان به دلیل همراه نداشتن پوشاک مناسب و تجهیزات مختص به کوهنوردی و همچنین عدم آشنایی با مسیرهای کوهپیمایی می‌باشد.
پوشاک و وسایل انفرادی : به تجهیزاتی گفته می‌شود که در جهت رفع نیازهای کوهنوردی و نجاتگر کاربرد مستقیم دارد و همواره باید همراه وی باشد. (کفش- لباس و شلوار پلار- شلوار- بادگیر- عینک- کلاه- دستکش- کوله‌پشتی)
وسایل گروهی وقتی امداد و نجات بسیار متنوع است که براساس نوع و محل عملیات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
و کارابین- صندلی فرود- سفره نجات- طناب کوهنوردی- فرند- هشت فرود- چادر کوهنوردی- کلاه کاسکت- برای یک برنامه موفق کوهنوردی باید قبل از اجرای برنامه تغذیه مناسبی داشت تا بتوان در مدت فعالیت از انرژی کافی برخوردار بود. یک جیره غذایی کامل باید شامل : مواد قندی، چربی، پروتئینی، ویتامین‌‌های مورد نیاز بدن، آب و نمک باشند علاوه بر این مقداری املاح و مواد معدنی مانند : کلسیم، فسفر، آهن و ید نیز برای استخوان‌ها، دندان‌ها و عضلات بدن لازم است.
غذاهای مورد استفاده در کوهستان باید مقوی، مغذی، زود هضم، سبک و پر کالری باشد.
نیروهای امدادی همواره باید تغذیه مناسبی داشته باشند چون هیچگاه مشخص نمی‌باشد که چه زمانی مشغول به فعالیت خواهند شد.
همیشه مقداری غذای اضافه، کم حجم و پر کالری همراه داشته باشید تا در موقع ضروری مورد استفاده قرار دهید.
هرچقدر که ارتفاع مسیر صعود بیشتر می‌شود از غذاهایی استفاده کنید که زود هضم باشند تا بدلیل کم‌کاری دستگاه گوارشی در ارتفاعات دچار حالت تحوع نشوید.
در هنگام استراحت‌های شبانه از سوپ استفاده کنید تا مقدار آب و املاح از دست رفته در طول روز جبران شود
در استراحت‌های بین راه از بیسکوئیت، شکلات، میوه‌های خشک و آبدار استفاده کنید.
بعد از کمی سرد شدن بدن اقدام به نوشیدن آب نمائید.
هرگز با شکم پر اقدام به صعود نکنید و بعد از خوردن غذا کمی استراحت کنید تا غذا هضم شده و مقداری از آن جذب شود.
نکات ایمنی
ایمنی یکی از مهمترین اصولی است که در عملیات‌های نجات باید به آن دقت کرد و تمام سعی را به کار بست تا ضریب اشتباه را نسبت به کاری که می‌کنیم پایین بیاوریم.
هر نجاتگر موظف است که ابتدا اصول ایمنی خود، سپس تیم همراه و دیگر کوهنوردان را رعایت نماید.
انتخاب نفرات مناسب جهت عملیات بر عهده سرپرست عملیات می‌باشد که نفراتی را انتخاب کند که بتواند مسئولیت فنی، امداد، تدارکات و... را بر عهده بگیرد. معمولاً جهت عملیات نجات باید سعی تا افرادی که با اصول کوهنوردی، روش‌های امداد و نجات، کار با قطب‌نما، جهت‌یابی، بهداشت، هواشناسی، برپایی چادر آشنا بوده و توانایی زندگی در شرایط سخت و سازگاری با محیط زیست را داشته و مسئولیت‌پذیر باشند.
قبل از حرکت خانواده و دوستان خود را از نوع برنامه و زمان رفت و برگشت و مسیر صعود مطلع کنید.
حرکت‌های یکنواخت با گام‌های ثابت داشته باشید.
به طور صحیح و در فواصل معین و زمان مشخص استراحت کنید.
هیچگاه بدون همراه کوهنوردی نکنید (انفرادی)
اگر در برخورد با شرایط غیر منتظره مجبور به شب‌مانی شدید، ابتدا از ارتفاع خود کم کنید، پس در پناه دیوارها با شکاف کوه بهترین محل را برای شب‌مانی انتخاب کنید. لباس گرم بپوشید و پاها را داخل کوله پشتی قرار دهید.
در عملیات‌های نجات با یکدیگر همفکری کنید و لیکن تصمیم گیرنده یک نفر باشد.
بیماری ناشی از ارتفاع
مکانیزم این بیماری کاملاً شناخته شده نیست ولی به نظر می‌رسد که فعالیت بدنی و همچنین کاهش مقدار و فشار اکسیژن در ارتفاعات تغییراتی در بدن ایجاد می‌کند که در نهایت علائم بیماری ارتفاع ظاهر می‌گردد.
بروز علائم ارتفاع زدگی به عوامل زیر بستگی دارد.
- سرعت صعود (یعنی مقدار زیاد شدن ارتفاع در یکروز)
- عادت داشتن بدن فرد به ارتفاعی که می‌خواهد صعود کند (پیش‌برنامه قبلی)
- مدت زمان اقامت در ارتفاع
- میزان و شدت فعالیت بدنی در ارتفاع
- نحوه صحیح تغذیه قبل از رسیدن و همچنین زمان استراحت در ارتفاع
- مصرف مایعات کافی در حین صعود و زمان استراحت
- شرایط فیزیکی بدن و سن فرد صعود کننده
علائم :
- بارزترین علامت ارتفاع زدگی که در عرض چند ساعت پس از صعود ظاهر می‌شود سر درد است.
- سستی و سرگیجه همره با کاهش قدرت تصمیم‌گیری
- بیخوابی و بی‌اشتهایی و در نهایت تهوع و استفراغ
- اختلال در تنفس و افزایش ضربان قلب
- کاهش حجم ادرار و گاهی دل درد همراه اسهال
درمان بیماری ارتفاع زدگی مشخص نمی‌باشد ولی مهمترین اقدام انتقال بیمار به ارتفاع پایین‌تر است به طوری که کاهش ارتفاع در حدود 300 متر به طور چشمگیری باعث بهبود وضعیت بیمار می‌شود.
تجویز اکسیژن 100% به میزان 2 تا 3 سیر در دقیقه تاخیر خوبی در روند بهبودی خواهد داشت.
بهترین راه پیشگیری از ارتفاع زدگی، کاهش سرعت صعود به ارتفاعات است، بطوریکه با افزایش ارتفاع مدت معینی را در آن منطقه اقامت کرده و سپس صعود را ادامه داد. قبل از صعود نیز می‌توان از داروهایی مانند استازولامید و آسپرین تحت‌نظر پزشک استفاده کرد.
فایل ورد 14 ص
